„Errors of the Human Body” – recenzja

„Errors of the Human Body” to podróż po gatunkach – dużo thrillera psychologicznego, trochę dramatu i science-fiction, nieco horroru. Wszystko okraszone klimatycznymi zdjęciami i ciekawą muzyką. Interesująca to konstrukcja, jednak coś w niej zgrzyta.

reżyseria: Eron Sheean

scenariusz:  Eron Sheean, Shane Danielsen

zdjęcia: Anna Howard

obsada: Michael Eklund, Karoline Herfurth, Tómas Lemarquis, Rik Mayall i inni

produkcja: Niemcy, Australia / 2011

Film jest debiutem fabularnym australijczyka, Erona Sheeana, współscenarzysty „The Divide”. Część z Was może z tego filmu kojarzyć też Michaela Eklunda, który w „Errors of the Human Body” gra genetyka, Geoffa Burtona.

Przed kilkoma laty na nieznaną wcześniej chorobę genetyczną zmarł syn Geoffa, co ukierunkowało jego pracę, ale także głęboko wpłynęło na jego życie osobiste i zadało mu głębokie rany na psychice. Poznajemy go, gdy trafia do instytutu naukowego, gdzie ma współpracować ze swoją byłą praktykantką Rebekką, która utknęła o krok od wielkiego odkrycia. Do gry wchodzą uczucia i ambicje, a sytuacja dodatkowo się komplikuje, gdy Geoff wpada na trop nielegalnych badań, jakie prowadzi jeden z pracowników placówki, dziwny i nieco demoniczny Jarek (znany z „Nói Albínói” Tómas Lemarquis).

Sheean mógł łatwo pójść w stronę słabo ugruntowanego w nauce horroru sci-fi. Wybrał jednak inną drogę i jego film pozostaje thrillerem psychologicznym skupiając się na bohaterze. Geoff od lat walczy z osobistymi demonami. Gdy jego relacje z innymi bohaterami intensyfikują się, coraz trudniej jest mu je kontrolować, mimo początkowego opanowania, wręcz wycofania.

Jego stan odzwierciedlony jest w formie filmu. Rozmyte, chłodne kolory, przyćmione światło, zimowe krajobrazy, powolne tempo (czasem zbyt wolne), nieco klaustrofobiczne wnętrza i muzyka budują klimat, który z czasem staje się coraz bardziej złowieszczy. Podkreślają to pojawiające się co jakiś czas i coraz bardziej niepokojące wspomnienia Geoffa. W końcu film zabiera widza w podróż wizualnie wręcz psychodeliczną. Jednak, choć jedna z ostatnich scen przywodzi na myśl twórczość samego Cronenberga, gdzieś po drodze treść przestaje nadążać za formą. Wizualnie dzieje się dużo, ale fabularnie od pewnego momentu praktycznie nic. Ponadto, im więcej psychodelii, tym trudniej wrócić emocjonalnie do wątków dramatycznych, widz oddala się od bohatera. Co gorsza, puenta historii Geoffa znacząco traci z tego powodu na sile.

„Errors of the Human Body” wydaje się filmem z niewykorzystanym potencjałem. Sheean miał dobry pomysł na wymieszanie gatunków, ale warstwa dramatyczna jest trochę zbyt uboga i za mało przekonująca, przytłoczona przez chwile wizualnego szaleństwa. O reżyserze dobrze jednak świadczy chęć zachowania naukowego realizmu – zdjęcia powstawały w Instytucie Maxa Plancka w Dreźnie, na ekranie pojawia się także kilkoro jego pracowników. Wprowadzenie do wykorzystanych podstaw naukowych (uwaga na spoilery!) zostało przygotowane przez genetyka z berlińskiego Centrum Maxa Delbrücka, dr Marię Kolanczyk. Co jednak ważniejsze, jak już się w redakcji Opium przekonaliśmy, film ten może być przyczynkiem do gorącej dyskusji. Choćby z tego powodu, będę obserwować dalsze poczynania Sheeana.

Film prezentowany będzie w ramach cyklu Poza Gatunkiem na festiwalu Transatlantyk 2012:

  • 16 sierpnia, godz. 17:30 Multikino 51
  • 22 sierpnia, godz. 20:30, Multikino 51

Na naszej stronie można przeczytać wywiad z reżyserem „Errors of the Human Body”, Eronem Sheeanem.

Dodaj komentarz